In Luxemburg

DIEKIRCH,  22 juli 2015 / De afgelopen nacht sliep ik in de huur-stacaravan van Ben en Annie uit Egmond aan Zee. De caravan is van alle gemakken voorzien, er kunnen vier mensen uitgebreid vakantie in vieren. Ben, voorheen bouwvakker, doet klusjes op de camping, Annie doet het sanitair. Ze zitten hier de hele zomer, al 13 jaar lang. Ze waren de vriendelijkheid zelve, Ben bracht me gisteravond even met de auto naar de dichtsbijzijnde pinautomaat (er moest contant betaald worden), en vanochtend kreeg ik om half zeven een ontbijtje met verse koffie en een eitje.

Vervolgens ging ik aan de wandel. Al gauw werd het me duidelijk: Luxemburg is mij te netjes. België was lekker rommelig, veel voetpaden van zand, gras en stenen, en als het dan een keertje asfalt was, dan was het meestal ‘route dégradée’. Hier is alles aangeharkt en afgestoft, teveel voetpaden zijn van asfalt, glad asfalt.

Wat ik heel erg mis, dat zijn de markeringen. In Nederland ben ik mijn tocht begonnen met de vertrouwde rood/witte strepen. Dat is een internationaal systeem. Er zijn handige afspraken zoals het rood/witte kruis (deze kant niet op), en als je de hoek om moet, staan er vier streepjes rood/wit rood/wit, de bovenste twee langer aan de kant van de richting die je op moet. Dat werkt heel goed. De rood/witte markering heeft iets romantisch. Het is een lange afstandsmarkering, je gaat een verre reis maken. Ik heb rood/wit gelopen op Corsica, in de Pyreneeën, in Toscane, allemaal heel romantische plekken.

Maar de Luxemburgers doen daar dus niet aan mee. De eerste boom met markeringen die ik tegen kwam, zag er zo uit:

Een hele kerstboom. Ik begreep al snel dat de gele stip voor mij was. Een gele stip? Dat is toch geen lange-afstands-wandelpad? Dat is een rondje door het dorp, of heel misschien een boswandeling.
Een stip is ook niet handig om richting mee aan te geven. Daar gebruiken ze in Luxemburg blauwe paaltjes met blauwe bordjes erop.  Daar waar de rood/witte streepjes op bomen mooi zijn, zijn deze paaltjes mij foeilelijk. Ze voegen zich niet naar de natuur. En het is ook niet handig, de paaltjes vallen wel eens om, of worden verdraaid. En soms zitten er op bomen gele vlekken, die dus geen routeaanwijzing zijn. Ik ben vandaag in één dag al vaker verkeerd gelopen dan in de hele 16 dagen hiervoor, toen ik nog op rood/wit liep.

Ik ben ook een beetje dat internationale gevoel kwijt, het gevoel dat ik een mythische route van Hoek van Holland naar Nice loop. Nu loop ik het Luxemburgse gelestippenpad. Ik snap niet waarom ze dit doen. Willen ze zich misschien niet voegen naar de Franse stijl? Bang dat ze overvleugeld gaan worden, of hun identiteit zullen verliezen? Kunnen we dit anders misschien in Europees verband regelen? Nou ja, over een paar dagen bereik ik Frankrijk, een soort van thuiskomen, voor zover het de markeringen betreft.

Na een dag wandelen van stip naar stip bereikte ik uiteindelijk mijn geplande bestemming, Diekirch. Ik slaap vannacht in een schattig klein caravannetje. Ik ga vast heerlijk over gele stippen dromen.