BAARN, donderdag 19 maart 2020 / Halverwege Den Dolder en Baarn, op de hoek van het bospad en het fietspad langs het hek van landgoed Ewijckshoeve, staat een grote solitaire beukenboom. Hij is niet echt majestueus, of monumentaal, gewoon, een grote solitaire boom. Het is mijn boom.
Zo’n vijftien jaar geleden, toen het niet zo goed met me ging, kreeg ik van vriend T. het boekje “het wonder van wandelen”. Een praktische gids vol met oefeningen om bewust te wandelen, om wandelingen in de natuur te gebruiken als heelmeester. Een van de adviezen in het boek was een eigen wandeling te maken, als het kan door verschillende landschappen, en die dan elke week te gaan wandelen. Zodat je de wisselingen van de seizoen ervaart en de veranderingen in het landschap.
De wandeling die ik vandaag loop, van Den Dolder naar Baarn, werd mijn wandeling. Ik stelde de route zelf samen, met olifantenpaadjes door het bos, veldweggetjes tussen de weilanden en straten langs koloniale villa’s van Baarn. Halverwege stond er een grote solitaire beukenboom. Ik raakte met hem in gesprek. Hij stond elke week voor me klaar, krachtig en sterk, ik kon mijn armen om hem heen slaan, ik kon op mijn rug gelegen de wolkenlucht zien tussen zijn takken door, en op mijn buik liggend de beukenblaadjes op de grond ruiken.
Vandaag loop ik mijn wandeling weer, mijn boom staat er nog. Ik leun stevig tegen hem aan, voel zijn stam in mijn rug, eet mijn boterhammetjes en denk “het komt weer goed, Tony, het komt weer goed. Houd moed”.