VISÉ, 15 juli 2015 / Vanochtend ben ik heel theatraal per boot uit Nederland vertrokken. Gisteravond maakte ik me wat zorgen, het pontje over de Maas lag stil wegens een technisch defect, vanochtend was-ie gelukkig weer in de vaart. Anders had ik over de grote weg tussen snelwegen en spoorlijnen naar Visé moeten lopen, nu kon ik het voetpad langs het water nemen. Zojuist heb ik mijn eerste markering van de GR5 gespot, die route zal ik de rest van mijn tocht volgen. Denk ik.
Ik zit nu op een bankje voor de église Saint-Martin, aan de lunch en aan het wachten. Ik kan pas om acht uur bij mijn AirBnB adres terecht, een uurtje lopen van hier. Tijd voor een lange blog, dus. In Visé heb ik een nieuw snoertje voor mijn adapter gekocht, en een zalfje tegen insectenbeten. Mijn rechter arm zit onder de bulten van de eikenprocessierups. Al een paar dagen geleden opgelopen, ze zijn hardnekkig en jeuken verschrikkelijk.
Ik ben nu echt in het buitenland, het anderstalige buitenland. De korte uitstap in Bree en Dilsen was niet echt buitenlands, De Belgische Kempen vormen één geheel met de Brabantse Kempen en Noord-Limburg.
Hier wordt Frans gesproken, en niks anders. Dat maakt het regelen van slaapplaatsen iets lastiger. Ik mail nu al in het Frans, maar de elektronische snelweg die we in Nederland kennen, is hier nog een provinciale weg. De digitale wereld van email en AirBnB is hier niet zo wijd verbreid, je moet vooral bellen om een slaapplaats te vinden. Voor vandaag was dat nog niet nodig, mijn gastvrouw is Nederlands en zit op AirBnB.
Ik ben voor mijn gevoel nu echt ontheemd, weg van huis, alhoewel ik gek genoeg naar Ingrid toe aan ’t lopen ben. Ze kampeert deze week namelijk met onze drie zoons in Luxemburg. Als ik daar langs loop, zijn ze overigens al weer terug naar huis.
Ik verwacht overmorgen Spa te bereiken, en daar doet zich hetzelfde probleem voor als in Weert, vorige week. Er is een internationaal muziekfestival, 20.000 bezoekers. Mij werd door hotel Le Relais de volgens mij aller-allerlaatste kamer van Spa aangeboden, voor 125 euro (normale prijs: 59 euro, de afzetters). Ik heb hem maar genomen. Een alternatieve route maken, zoals vorige week met Bospop, dat vind ik in de Ardennen wat riskant. Misschien later, als ik wat gewend ben aan het gebied en de afstanden, maar voor nu is het nog echt Terra Incognita. Hopelijk kan ik vrijdagavond nog wat van dat festival meepikken.
Morgen slaap ik in een natuurvriendenhuis, voor 15 euro, dat compenseert Spa dan weer. Wel moest ik voor Spa de reservering bevestigen met mijn creditcard. En die heb ik niet bij me, die ligt thuis. Waar nu niemand is. Gelukkig was onze buurvrouw thuis, zij heeft onze huissleutel en nu dus misschien ook wel mijn creditcard. 😉 Dank. Ik heb de gegevens van de kaart maar opgeschreven, voor een volgende keer.
Zo blijkt er onderweg voor elk probleem wel een oplossing te zijn – de mens is vindingrijk.
De kerk achter mij bezoeken zit er verder eventjes niet in, er begint zojuist een begrafenisdienst.