Een mooie zondag

LIVERDUN,  2 augustus 2015 / Zo, de laatste wandelzondag zit er op. Het was een mooie dag.

Ik belandde gisteravond in Hotel De la Côte, een TexMex Ranchero Cantina op de hoogvlakte buiten het Moezeldal. Het lag mooi afgelegen, tussen de uitgestrekte, stoffige graanstoppelvelden. Ik verwachtte dat het in de loop van de avond wel vol zou lopen met motorrijders en pickuptruckers, maar nee, ik zat weer eens in een restaurant in mijn eentje. En de serveerster, een potige Oost-Europese met haar op haar lip, ze had er geen zin in.

Aan de sleutelbos van mijn kamer hing een kleine poolbiljartbal, de oranje 3. De slaapkamermuren waren van bordkarton, toen ik de stekker uit het stopcontact haalde kwam de hele boel mee uit de muur. Ik kon mijn buurman horen douchen en tandenpoetsen.

Zo’n hotel, dus.

Maar vanochtend was het lekker fris, onbewolkt, het beloofde een mooie dag te gaan worden. En dat werd het. Eerst een heel eind over de grote graanstoppelvlakte gelopen. Dat gaf een lekker gevoel van vrijheid. Het was er doodstil, geen markeringen, geen auto’s, niks. Ik verliep me prompt, maar dat gaf niks.

Toen heerlijk in het stroomdal van een riviertje gelopen. Veel water, mooie planten en bloemen, hier en daar een drassig weitje met wat witte koeien, het was er idyllisch wandelen. Ik poedelde mijn voeten in een frisse beek.

Vervolgens na de lunch weer omhoog, de vlakte op. Een uurtje op een helderwit pad lopen, dwars over de vlakte, het was inmiddels 30 graden, dat was afzien. Maar wel lekker afzien, jezelf goed afmatten, je fietst de Mont Ventoux op, maar dan lopend, je weet dat je straks bij de camping aan de Moezel komt, daar wacht je een lekker fris alcoholvrij biertje en een tent in de schaduw.

Voor mijn tent wordt pétanque gespeeld.