BREE, 11 juli 2015 / Ik liep vandaag naar Bree, om er te overnachten bij nieuwe Vrienden op de Fiets*. Bree, dat deed me denken aan Frodo die overnachtte in de stadsherberg van Breeg (in het originele Engelstalige boek overigens Bree geheten). Mijn tocht naar Bree was vandaag ongetwijfeld iets minder avontuurlijk dan Frodo’s tocht – ik werd niet op de hielen gezeten door Zwarte Ruiters. Maar een beetje een avontuur is mijn reis dan toch zeker ook weer wel, toch?
Ik ben nu zeven dagen van huis. Tijd voor een kleine tussenbalans. Ik heb 190 km gelopen. Dat is te veel, de komende dagen ga ik wat temporiseren. Ik heb bij 4 adressen VodF geslapen, 2 keer bij AirBnB’ers en één keer in een hotel. Leuke mensen ontmoet, maar wel steeds maar voor even. Een week alleen zijn valt me soms zwaar, zelfs met alle virtuele lijntjes met thuis, of misschien juist wel daardoor, echt loslaten komt er niet van.
Mijn bagage doet het goed. De rugzak is fijn, ik heb alles bij me wat ik nodig heb. Wel moest ik onderweg een nieuwe regenhoes voor mijn rugzak kopen, en een scheermeshouder. Laatstgenoemde was ik vergeten, en de regenhoes die ik had, was veel te groot en hobbezakkerig. En nu moet ik nodig een nieuw adaptersnoer kopen, het kabeltje dat ik nu gebruik breekt bijna van z’n stekker af.
Mijn schoenen zijn niet waterdicht, zo merkte ik afgelopen donderdag toen ik door een nat grasveld moest lopen. Daar valt nu niks meer aan te doen, behalve misschien in één van de vele kapelletjes die ik passeer een kaarsje opsteken voor aanhoudend mooi weer.
Ik heb geen blaren, wel een pijnlijke grote teen aan mijn linkervoet, dat loopt na een paar uur erg vervelend. Ik hoop hier de komende dagen nog wat aan te kunnen doen.
Ik was elke dag mijn sokken en ondergoed, dus ik loop er schoon bij.
Tot zover de tussenbalans. Morgen een korte etappe, van Bree naar Dilzen. Op het logeeradres hier logeert ook nog een wandelaarster die die kant op gaat. Misschien lopen we wel samen. Dan noem ik haar Stapper.
———————————-
*: ik schreef tot nu toe over Vrienden van de Fiets, het is echter Vrienden OP de Fiets, zo ontdekte ik vanochtend op de placemat van mijn ontbijt.
Al meelezend lijkt de tijd snel te gaan. Maar ik kan me voorstellen dat als je alleen loopt en ’s avonds alleen zit de tijd langzamer lijkt te gaan. Hoewel dat missschien ook wel weer meegenomen is. Als je rond de vijftig bent is er toch meer verleden dan toekomst. Dus de tijd nemen en vertragen is zo verkeerd nog niet.
Ondertussen kom je steeds verder van huis, maar toch voorlopig nog een beetje thuis als je door het limburgse land loopt.
Wandel ze!
Meer verleden dan toekomst… dat komt aan. Overigens heb ik niks aan dat verleden (ik kan er niks meer mee doen), de toekomst biedt nog alle kansen.
En ja, morgen duik ik het Nederlands Limburgse land weer in, voor even. Weer dicht bij mijn roots en ook een beetje thuis.
In het verleden heb je dingen beleefd en geleerd die je in de toekomst kunt gebruiken of juist bewust anders kunt (proberen te) doen. Door je verleden en geschiedenis kun je dingen in een ander perspectief zien. Ik ervaar vooral dat het me rijker maakt en ben benieuwd wat er komen gaat.
Ja, die rijkdom ervaar ik ook wel, alhoewel ik het lastig vind om me rijk te voelen. Ik voel me vaak maar een beginner, amateur, ik probeer maar wat.
Marieke was me vóór, ik struikelde er zelfs over: het verleden, daar kan ik niets meer mee….
Rake opmerking van Gaby! Meer verleden dan toekomst! Maar misschien word je over de honderd, achter de rollator, nog steeds onderweg naar Rome?! En zonder Bingo-tussenstops! Dan heb je nu dus nog even meer toekomst dan verleden, een troostende gedachte.
Toch ideaal zo’n blog, rustig mezelf verwoorden, zonder meteen weerwoord te krijgen….
Het verstand komt met de jaren, ik geef toe, jij hebt meer grijze massa, maar ik meer grijze haren…. en levenswijsheid, denk ik! Laat mij ook eens een pluspuntje hebben! Een vijftigplusplusser!
Natuurlijk moet je verder in je leven, ondanks tegenslagen, het heeft geen nut achterom te blijven kijken. Maar koester jij nooit dierbare herinneringen?! Herinneringen die je het gevoel geven dat het leven de moeite waard is, waar je je aan vastklampt als het even tegen zit?!
Toch eens vragen aan die heilige Antonius van je om je te helpen zoeken naar al die mooie momenten in het verleden die er toe doen, los van wat de toekomst je brengt.
Marieke, Femia,
Toen ik mijn antwoord op Marieke schreef, dacht ik al dat ik me ongelukkig uitdrukte. Natuurlijk heb ik wat aan het verleden, en jazeker, ik koester mijn herinneringen. Wat ik wilde zeggen, was: aan het verleden, daar kan je niet meer zoveel aan doen, je kunt er niet aan werken. Wel verwerken, begrijpen, accepteren. Niet veranderen.
Maar aan de toekomst, daar valt nog alles aan te doen, daar kun je nog van maken wat je wil. In die zin kan een toekomst, die in tijd gemeten korter is dan je verleden, toch meer bieden, meer vragen, een grotere uitdaging zijn.
Hoi Tony, wat een tempo zeg! Ik kan mij voorstellen dat je het wat rustiger aan gaat doen. Overigens blijkt uit onderzoek dat mensen doe ouder dan 55 zijn, de meest gelukkige groep is. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met een leeftijd waarop je het meeste wel geordend hebt en de reflectie het grootst is. Ik hoop dat je kunt genieten van je reis, genieten van wat je ziet en dealen met de gedachten die onderweg langs komen.
gr.
Rob Bisseling
Dag Rob, dus met 50 kom ik pas net kijken, dus!? Nog 5 jaar voordat de beste jaren aanbreken?
Ik loop ondertussen lekker door. Vandaag het sprookjesachtige dorp Dalhem bereikt.