GROENEKAN, vrijdag 2 april 2021 / Op de Voordorpsedijk haalde een wandelaar mij in. Even verderop stopte hij, zette een houten kistje op een paal en nam een foto. Eerst dacht ik dat hij het kistje uit zijn rugzak had gepakt, maar nee, hij bleek aan het geocachen te zijn.
Geocachen, dat is paaseietjes zoeken voor volwassenen. Geocachers verstoppen dingen met logboekjes erin ergens buiten in de natuur, of in de stad, en plaatsen dan de verstopplek met wat hints erbij op de wereldwijde geocache website. Het kistje was blijkbaar zo’n ding, een cache.
Wil je een cache gaan zoeken? Dan kun je in de app zien waar ze bij jou in de buurt zo ongeveer verstopt liggen. Zo kun je in de app zien dat er eentje naast hotel ‘de Vier Jaargetijden’ in Epen ligt. En dus dat er eentje bij de Voordorpsedijk ligt. Een kistje met een logboek erin, volgens de app.
Het is altijd even zoeken, zei de man, maar vind je er een, dan maak je als een kind zo blij een foto, je zet je naam in het logboek, je meldt je vondst in de app, en je stopt het ding weer terug waar je hem gevonden hebt. Jazeker, zei hij, een echte geocacher legt de cache weer netjes terug, je schopt het spel niet in de war door het ergens anders te gaan verstoppen. Toch niet helemaal als paaseitjes, dus. Die mag je na het vinden gewoon lekker opeten.