HEEZE, zondag 16 augustus 2020 / Eigenlijk zou ik afgelopen vrijdag al gaan wandelen, maar op woensdag waren er thuis corona symptomen, op donderdag werd er getest, en op vrijdag waren we in quarantaine, in afwachting van de testuitslag. De uitslag – negatief – kwam sneller dan verwacht (ruim binnen de 48 uurs-grens die de GGD’s hanteren, hulde!), maar toch net wat te laat om te gaan lopen.
Maar, we waren corona-vrij en dus mochten we het weekend van huis, op familiebezoek, mits op gepaste afstand en geen handen schudden of omhelzingen, uiteraard.
En zo kwam het dat ik op zondag, na het familiebezoek, bij Weert werd afgezet om het Pelgrimspad te lopen, naar Heeze, richting Eindhoven. Het Pelgrimspad, daar had ik dus al op gelopen, onderweg naar Rome, van Utrecht naar Den Bosch. Het voelde nu wel een beetje raar, ik liep namelijk de verkeerde kant op, terug naar huis. Een Pelgrimspad loop je als je op pelgrimage gáát, naar Rome, Banneux, of Santiago de Compostella, niet als je na je pelgrimage terug naar huis gaat. Terug ga je met de trein, met de auto, of met het vliegtuig.
Enfin, ik liep dus van Maarheeze naar Heeze. En het werd een erg mooie wandeling, over pimpelpaarse heidevelden en langs half opgedroogde vennetjes waarin de Schotse Hooglanders verkoeling zochten. Het was ook een lange, hete wandeling zonder goede pleisterplaatsen. De route kruist slechts twee keer een weg, dat is alles van de bewoonde wereld dat je onderweg tegenkomt. Dorpspleinen, boscafé’s of ijscokarren bij parkeerplaatsen vind je er niet.
Ik kwam dus erg dorstig in Heeze aan. Het onweer dat toen losbarstte bracht wat verkoeling, mijn vochttekort kon ik aanvullen bij de plaatselijke horeca en de trein deed het niet door blikseminslag maar dat gaf niks. Ik werd namelijk opgehaald en met de auto ging het lekker snel terug naar huis, zoals dat hoort na een pelgrimage, zelfs al duurt die maar één dag.