Bubbel

NEUFCHEF, 29 juli 2015 / Op deze blauwe woensdag ben ik goedgemutst onderweg naar Amnéville,  mijn volgende overnachtingsplaats. Weer een Chambres d’Hôtes, Bed&Breakfast op z’n Frans. Niet zoals gisteren in een herenboerderij, maar in een gewoon huis in een woonwijk. In een bosrijke omgeving, dat dan weer wel. En in Amnéville, een wat bijzondere plek, maar daarover morgen meer.

Ik zie uit naar vanavond, want “nous souperons ensemble”, zo is mij gemaild, we souperen samen. Toen ik dat mailtje ontving, moest ik glimlachen, het klonk zo uitnodigend. Al lopende regel ik mijn nieuwe overnachtingen, via de telefoon of mail, in het Frans. Ik vraag of ik ’s avonds mee mag eten, hoeveel het kost, hoe er betaald moet worden, dat soort dingen. Het gaat me redelijk af, elke dag leer ik nieuwe woorden bij.

Veertien dagen geleden, in Stavelot, voelde ik me in een bubbel zitten. Ik verstond niet wat er gezegd werd, ik kon me niet verstaanbaar maken. Ik zat op het terras van St. Remaclus te genieten van een Jupiler N.A. Er was op straat en bij het terras een vrijgezellenavond aan de gang. Steeds kwamen er weer dorpsgenoten langs, het hele terras begroette elkaar dan met omhelzingen en een luchtkus, wangen tegen elkaar. Ook ik kreeg een hand, die ik schaapachtig beantwoordde, maar ik voelde me er erg ongemakkelijk bij. Ik wist niet wat te zeggen, want telkens als ik wat zei, kreeg ik een waterval onverstaanbaar Waals over me heen.

Nu heb ik dat veel minder. De kasteelvrouwe van gisteren sprak langzaam, ik kon redelijk met haar communiceren. En over de telefoon en via de mail gaat het me beter af dan ik had verwacht. Zoëven heb ik voor morgenavond een driegangen avondmaaltijd geregeld. Ik mocht kiezen uit alleen een plat chaud voor 7 euro, of ook entrée en dessert, voor 13 euro.

Als het dan weer gelukt is een goede overnachting met eten te regelen, word ik weer helemaal blij.

Nous souperons ensemble.