DEN DOLDER, donderdag 16 januari 2020 / Ik wandelde over Beerschoten, een landgoed als dat van Heel Holland Bakt. Er hingen mistflarden boven de velden, de bleke zon straalde groot en rood tussen de takken van de nog kale bomen. Het was koud, het was dan ook nog winter. Maar het voorjaar kondigde zich alweer aan, met baltsende eendenkoppeltjes op het water van het Biltse IJsbaantje, het groen van de sneeuwklokjes alweer zichtbaar in het bladertapijt onder de beukenbomen, en het knetterende gezang van vinkjes en mezen ergens tussen de struiken.
Het was goed er weer te zijn. Ik was er voor het laatst zo’n vier jaar geleden geweest, met mijn vader, er was niet veel veranderd, of toch, het open veldje met jonge aanplant van dennen was dichtgegroeid.
In Den Dolder dronk ik in De Egelantier een kop koffie met kleffe in de magnetron opgewarmde appeltaart. Ik nam de trein terug naar Overvecht. Thuis klapte ik mijn laptop open, deelde via Skype mijn beeldscherm met mijn opdrachtgever en nam de concept begroting voor een nieuw onderzoeksproject met hem door.