PRATO, dinsdag 16 augustus 2022 / Halverwege Pistoia en Prato. Ik lunch in de schaduw van een kerk, bovenop een heuvel. Onderweg naar boven kon ik Prato en Pistoia beide zien liggen.
Pistoia is een echte pelgrimsstad. Ze noemen het ook wel het kleine Santiago de Compostela, met een relikwie van Sint Jacob in de Domkerk. Gisteravond ging ik die kerk binnen via de Pelgrimspoort, en vandaag wandel ik het pelgrimspad naar Santiago de Compostela, zij het in omgekeerde richting.
Het is een pittige wandeling, over onbeschaduwde asfaltwegen, langs dorpen en boerderijen. Overal bebouwing.
Hier, bij de Pieve San Giovanni zou ik de zegen kunnen krijgen voor de komende dagen van mijn pelgrimage. Maar dat hoeft niet, ik ben niet zo’n pelgrim.
Toch voel ik me ondertussen wel iets van een pelgrim, er is tijdens mijn wandeling veel tijd voor contemplatie. Langzaam tot de kern komen, schreef ik eerder.
Ik las onderweg het boek ‘De Ingewijden’, van Hella S. Haasse. Benut je talenten ten volle, schrijft ze, doe ’t nou maar gewoon, zoek geen hoger doel. Van Fiona mocht ik reisleider zijn, en dat voelde goed. Maar dat wist ik al, dat ik mensen graag help op reis te gaan, met het bepalen en bereiken van de bstemming. Valentin leerde me hoe ongelofelijk plezierig het kan zijn om een moment te delen, om niet alleen te hoeven zijn. Terwijl ik in de wolken me helemaal alleen voelde, uitstijgend boven de rest van de wereld, met niemand iets te maken hebbend. Voelde ook goed.
Zomaar wat gedachten tijdens de lunch. Ik pak mijn brood en kaas weer in en loop verder, naar Prato.