MAASTRICHT, 28 juni 2015 / In de trein, terug naar huis. Moe, bezweet en voldaan na een lange dag wandelen. We liepen de NS wandeling van Maastricht naar Eijsden. Door iemand betiteld als de mooiste van het land. Misschien wel.
De trein bracht ons, na zes uur wandelen, in amper drie minuten terug bij ons vertrekpunt. En nu zijn we in één uur reizen alweer halverwege Utrecht. Een afstand waaraan ik vanaf volgende week ongeveer zes dagen ga spenderen. Wat een gedoe.
Waarom lopen? Iemand vroeg me laatst “als je nou zo mogen kiezen tussen naar Rome lopen, of fietsen, wat zou je dan kiezen?” Ik koos voor de fiets, dat schiet tenminste nog een beetje op, ik zou in één maand makkelijk naar Rome kunnen fietsen, nu bereik ik in die tijd ternauwernood Noord-Frankrijk. En je wordt van fietsen niet op een zelfde manier moe als van lopen. Lopen is doorzetten, stap voor stap. Je rug, je benen, je voeten, ze gaan er zeer van doen, zonder dat het echt opschiet, en je moet dóór. Het is pure wilskracht. Fietsen, dat is spierkracht, conditie, dat kun je trainen. Alleen bergop fietsen, dat is heel erg zwaar en vraagt om heel veel wilskracht, tot het zwart voor je ogen ziet, en daar voorbij. Maar bergaf fietsen, dat gaat dan weer vanzelf, terwijl bergaf lopen misschien nog wel vervelender is dan bergop lopen, met je tenen tegen de neuzen van je schoenen omlaag denderen. Ach, alles heeft zijn charmes.
Het mooie van lopen is, dat je het echt allemaal zelf doet, zonder hulpmiddelen, op eigen kracht. Al je spullen draag je zelf met je mee, geen bagagedrager of fietskar om het gewicht te dragen. En je ziet het landschap veranderen. Je kunt alles in je opnemen, alle details, de geuren, de kleuren, de geschiedenis, alles schuift aan je voorbij. Je bent dagen bezig om een klein stukje vooruit te komen, en dat geeft niet. Het gaat misschien niet eens om het einddoel, maar om het wandelen zelf. Het einddoel is maar relatief, want na Rome ben ik in 3 uur alweer bij mijn volgende doel, thuis, en daarna volgt er wel weer een ander doel, en dan weer, en dan weer.
Inmiddels zijn we in Utrecht beland, het reisdoel voor vandaag. Thuis zet ik dit blog online.
Over lopen versus fietsen gesproken – Bertus Aafjes, schrijver van het gedicht “een voetreis naar Rome”, wou eigenlijk naar Rome fietsen. Uit pure armoede moest hij vanaf Zwitserland te voet verder gaan, en terug naar huis lopen. Maar daarover een andere keer meer.